منانگی

جهانی که انسان توانسته بشناسد تنها چهار درصد از کل هستی است.

در این عظمت که تازه چهار درصد از کل هستی است، ما نقطه  ای که هیچ، ذره که هیچ،  یک چیزِ کوچک هستیم! اما بودگی مان حداَش میل می کند به صفر در این عظمت...  .تقلا می کنیم تا  در اطرافمان، در جامعه مان ، شاید در شهرمان، شاید در کشورمان و در نهایت  شاید فراتر ا ز مرزهای کشورمان  بسیار معروف و محبوب و بزرگ و مهم شویم .

  منِ کش  داری رامی پرورانیم . می ترسیم از قضاوت شدن، تحقیر شدن، عقب ماندن، جا افتادن، استفاده نکردن. خوشحال می شویم از بالا بودن، رشد کردن، یادگرفتن، قدرتمند شدن، معروف شدن و بر صدر نشستن.
و ترسیدن و خوشحالی در هیچ، هیچ هیچ.ابلهانه  هر روز منانگی را تکرار می کنیم .