کار

در تابع مطلوبیت مدل های تعریف شده ، کار کردن به عنوان یک متغییر کاهنده برای مطلوبیت کل تعریف شده است. کار کردن قرار است میزان  رضایت من را نسبت به زندگی کم کند. این فرضی است که با علامت منفی پشت تابع عرضه کار در تابع مطلوبیت خود را نمایان می کند. بر اساس این فرض هر آنچه ما کار می کنیم، به معنای لذت نبردن از اوقات فراغت است و در نتیجه آن از مطلوبیت کل ما  کاسته خواهد شد.
نماد این فرض در زندگی روزمره کاملا گویای واقعیت زندگی کاری ما است.  کار کمتر، همیشه قابل قبول تر است، رضایت کل ما این گونه بیشتر می شود.
اما آیا انسان فی الذات از کارکردن فراری است؟
آیا فیلسوفی که عقایدش را می نویسد، نقاشی که زندگی اش نقش زدن است، معلمی که با اقتدار درس می دهد همه تنها استثنا های این مدل های مطلوبیت هستند؟
چرا حکم علمی برای تابع مطلوبیت، ضریبی مثبت و معنا دار برای کار کردن در نظر نگرفته است( مثل تابع رفتاری فیلسوف)؟ آیا اطلاعات گذشته زندگی واقعی انسان ها باعث اینچنین حکم نا مهربانی شده است؟
شاید، برای اثبات فرضیه وجود علامت منفی پشت متغییر زمان کار کردن، باید فروض دیگری نیز مد نظر قرار بگیرد.  کار کردن مقدار رضایت ما را کم خواهد کرد اگر در کارمان احساس نا امنی کنیم، اگر نتوانیم در کارمان رشد کنیم، اگر تنها کارهایی موجود باشد که ما از آن ها بیزاریم، اگر علاقه های ما برای سایرین دراجتماع مان بی ارزش باشد، اگر هر ماه مجبور به  پرداخت وام های سنگین باشیم و اگر..با این فروض می توانیم  فرمول مطلوبیت کل را به حکم قواعد زندگی کنونی بپذیریم، کار بیشتر  و رضایت کمتر. 
 با وجود این ضریب منفی در تابع، می توان در یافت که داده های گذشته ما را این چنین تعریف کرده اند: انسان ها زندگی اشان را به دوبخش تقسیم می کنند یک  بخش  کارکردن(بخش بد زندگی) که بوسیله آن برای لذت بردن از اوقات فراغت( بخش خوب زندگی) پول بدست بیاورند. با این تعریف کار، ارزشش را در حد مصرف و لذتی درآینده پایین می کشد. اگر برنامه ریزان با این تقسیم بندی ما ر ا در الگو های خود راه دهند، ما نا خود آگاه و تدریجا  این دوگانگی را در تمام ابعاد زندگی خود توجیه و امری عادی می بینیم. درحالیکه دلایل وجود  این دو گانگی  بر اساس فروضی بنا شده  که شاید به راحتی نباید آن را پذیرفت.فروضی که در حقیقت اساس  نارضایتی از کار است ، فروضی که  در کنار تابع مطلوبیت فرد در هیج تئوری مطرح نمی شود...